Vanochtend tijdens mijn half uurtje Ernst Kuijpers kwam ik niemand tegen. Vreemd eigenlijk. Alsof hondjes niet hoeven plassen als het koud is. Alsof we alleen door een bos gaan wandelen als we zeker weten dat er heel veel mensen zijn. Als ik langs de school loop, zie ik dat zelfs kinderen niet meer naar school lopen. Ik moet me iedere ochtend tussen slecht geparkeerde auto’s heen wurmen.
Hondjes
Natuurlijk moet ik iedere dag een ronde met de honden. Drie stuks. En mijn ronde is meer dan het half uur van Ernst. Maar ik was wel blij met zijn uitspraak. Want dat het goed is om je hoofd leeg te maken, wist ik al. Dat het natuurlijk nooit kwaad kan voor je gezondheid en de coronakilo’s, wist ik ook al. Maar dat ik bezig was met het versterken van mijn immuunsysteem daar had ik nooit bij stilgestaan. Dus ook dat neem ik nu mee tijdens mijn wandeling. Zoals ik geniet van de gratis vitamine D als de zon schijnt. Genieten moet je natuurlijk wel leren. Anders wordt zo’n ronde een nare haastklus. Nog steeds goed voor van alles en nog wat maar wel een taak waar je steeds meer tegenop gaat zien. Vooral in dit jaargetijde. Het wordt er natuurlijk niet warmer en droger op.
Beperkingen
Steeds vaker zet ik de tv uit. Het nieuws wordt natuurlijk gedomineerd door de crisis waarin we zitten. En die andere crisis aan de andere kant van de oceaan. Nu ben ik, zoals ik dat zelf altijd uitdruk, medisch mislukt. Al decennia lang weet ik dat ik moet kijken naar de mogelijkheden, niet naar de beperkingen. Naar de creatieve oplossingen voor dingen die je niet (meer) kunt. En dan ben ik nog gezegend. Mijn medische mislukkingen zijn altijd goed afgelopen. Er zijn heel veel mensen, heel wat slechter af. Daarom wil ik relatief gezonde mensen niet horen ‘zeuren’ over beperkingen. Tijdelijke beperkingen zelfs. Alsof het vieren van Sinterklaas en Kerst het allerbelangrijkste op deze aardbol zou zijn. Om nog maar te zwijgen over het een keer niet afsteken van vuurwerk. Ik vermoed dat de jaartelling er acuut mee stopt. Komt wel mooi uit nog een jaar even oud.
Mogelijkheden
Lang voor de huidige beperkingen liep ik natuurlijk al met de honden. Het zijn inmiddels dames op leeftijd maar nog dol op hun grote ronde door de weilanden. Zoals gezegd, ik probeer te kijken naar de mogelijkheden. Niet altijd hoor. Ik ben absoluut niet roomser dan de Paus. Maar wel vaak. Als ik ga wandelen, verplicht ik mezelf om foto’s te maken. Die foto’s deel ik met mensen waar ik van jou. Waarom? Omdat het me verplicht om te kijken naar de schoonheid om me heen. Binnen een straal van 2 kilometer van mijn huis. Veel verder kom ik niet. Iedere ochtend ontdek ik wel iets nieuws. Want ik moet een foto maken. Dit leert me om gelukkig te zijn binnen de huidige beperkingen. Gelukkig heb ik al veel mensen overgehaald tot het maken van zo’n zelfde foto. Het maakt je gelukkiger. Bewuster van de schoonheid om ons heen.